Lang geleden wordt de stad bestuurd door een schatrijke burgemeester die nooit tevreden was. Hij kon er niet tegen dat niet alle inwoners zo welvarend waren en droomde van een stad zonder burgers die hem teleurstellen. Een plaats zonder regenbuien waar de bloemen toch het hele jaar zouden bloeien. Kortom: een stad zonder slechte kanten. Hij bereikt zijn doel met behulp van een hebzuchtige familie die er voor zorgt dat de stad op een mysterieuze manier in tweëen splits. In Bofstad schijnt voortaan de zon en is iedereen rijk en hebben ze geen weet van de ellende in de gespiegelde Pechstad, waar mensen nauwelijks avanafeten komen.

Een bofkont in Pechstad is geschreven vanuit het perspectief van Joris, de zoon van de nieuwe burgemeester. Vader en zoon hebben geen weet heeft van deze geschiedenis. Ze weten niet beter dan dat iedereen het goed heeft, al is het een beetje gek dat er zoveel huizen leeg staan. Joris komt op het spoor van de parallelle stad als zijn vader in het huwelijk wil treden met de niet al te vriendelijke juffrouw Drakenstein. Hij ontdekt een opening naar de geheime stad en dat is de aanzet tot heel veel verandering.

Thijmen Gijsbertsen publiceerde twee jaar geleden zijn debuut De pompoencaravan bij de kleine uitgeverij Eigenzinnig. Een bofkont in Pechstad is zijn eerste boek bij een grotere uitgeverij. De jonge schrijver (30) die bij het Leger des Heils werkt, meldt op zijn website dat hij al vanaf jonge leeftijd verhalen schrijft en er van droomde ooit zelf een schrijver te worden. Dit boek is een stap in die richting en hij moedigt kinderen aan hetzelfde te doen.

Het is een onderhoudend en rond voorleesverhaal over voorspoed en geluk versus pech en armoede. In dit geval gaat het er letterlijk om aan welke kant van de streep je woont. De mensen in Pechstad zijn jarenlang vergeten, domweg omdat de bofkonten te druk waren met zichzelf. Joris’ vader laat weten dat hij de burgemeester wil zijn van iedereen. Een maatschappelijke laag die onnadrukkelijke wordt verwerkt.

Het boek voelt aanvankelijk als het soort fantasieverhaal dat ouders zelf voor hun kinderen verzinnen en waarvan ze denken: misschien moet ik het eens opschrijven. Gijsbertsen doet iets te lollig met naamverbasteringen en woordgrapjes die je in de Donald Duck tegen komt (bofbessenthee, pechprut en de ‘maar-niet-heus-reus’) maar schiet gelukkig niet door in de slapstick. Het verhaal ontbeert iets aan spanning en verrassing maar heeft een prettige cadans en vertelstijl.
Een jonge schrijver om in de gaten te houden dus.

Een voordeel van reviews schrijven voor Mama in Limburg is dat je kinderen de nieuwste boeken als een van de eersten mogen lezen. Dat maakt het nog makkelijker je kinderen te stimuleren om veel te lezen. Wat mijn kinderen Tatum en Tygo toch al graag doen. Deze keer lag er een boek klaar voor Tygo. ‘Een bofkont in pechstad’ geschreven door Thijmen Gijsbertsen. Tygo’s reactie: “Mam, ik ben ook wel een beetje een bofkont toch….”

‘Een bofkont in pechstad’ is met z’n 95 tellende pagina’s niet echt een dik boek. Het boek is geschreven door Thijmen Gijsbertsen en Marja Meijer tekende voor dit boek de illustraties. Als je naar de kaft kijkt met z’n blauw-grijze kleur een grote rode vuurtoren verwacht je ook een spannend en avontuurlijk verhaal. De mooie tekeningen vind je ook terug in het boek. Het boek is door uitgeverij Unieboek het Spectrum omschreven als een veelbelovend verhaal over pech, geluk en de kracht van eerlijk delen.

Een bofkont in pechstad is een leuk en fantasierijk boek. Vooral juffrouw Drakenstein en Sip en Dip, de reus en Dimi de krekel vond Tygo erg leuk en grappig. Ook het feit dat alles omgekeerd was vond hij erg leuk. Kinderen zien in dit boek onbewust het verschil tussen geluk en pech. En het feit dat door eerlijk delen beide werelden de pechstad ook wat meer bofstad kan worden, een mooie boodschap. De tekeningen zijn ook erg leuk en versterken het verhaal. Tygo wist mij dan ook, aan de hand van de illustraties, haarfijn het verhaal na te vertellen. Kortom een heerlijk leesboek voor kinderen van 7 tot 9 jaar.