Lang geleden wordt de stad bestuurd door een schatrijke burgemeester die nooit tevreden was. Hij kon er niet tegen dat niet alle inwoners zo welvarend waren en droomde van een stad zonder burgers die hem teleurstellen. Een plaats zonder regenbuien waar de bloemen toch het hele jaar zouden bloeien. Kortom: een stad zonder slechte kanten. Hij bereikt zijn doel met behulp van een hebzuchtige familie die er voor zorgt dat de stad op een mysterieuze manier in tweëen splits. In Bofstad schijnt voortaan de zon en is iedereen rijk en hebben ze geen weet van de ellende in de gespiegelde Pechstad, waar mensen nauwelijks avanafeten komen.

Een bofkont in Pechstad is geschreven vanuit het perspectief van Joris, de zoon van de nieuwe burgemeester. Vader en zoon hebben geen weet heeft van deze geschiedenis. Ze weten niet beter dan dat iedereen het goed heeft, al is het een beetje gek dat er zoveel huizen leeg staan. Joris komt op het spoor van de parallelle stad als zijn vader in het huwelijk wil treden met de niet al te vriendelijke juffrouw Drakenstein. Hij ontdekt een opening naar de geheime stad en dat is de aanzet tot heel veel verandering.

Thijmen Gijsbertsen publiceerde twee jaar geleden zijn debuut De pompoencaravan bij de kleine uitgeverij Eigenzinnig. Een bofkont in Pechstad is zijn eerste boek bij een grotere uitgeverij. De jonge schrijver (30) die bij het Leger des Heils werkt, meldt op zijn website dat hij al vanaf jonge leeftijd verhalen schrijft en er van droomde ooit zelf een schrijver te worden. Dit boek is een stap in die richting en hij moedigt kinderen aan hetzelfde te doen.

Het is een onderhoudend en rond voorleesverhaal over voorspoed en geluk versus pech en armoede. In dit geval gaat het er letterlijk om aan welke kant van de streep je woont. De mensen in Pechstad zijn jarenlang vergeten, domweg omdat de bofkonten te druk waren met zichzelf. Joris’ vader laat weten dat hij de burgemeester wil zijn van iedereen. Een maatschappelijke laag die onnadrukkelijke wordt verwerkt.

Het boek voelt aanvankelijk als het soort fantasieverhaal dat ouders zelf voor hun kinderen verzinnen en waarvan ze denken: misschien moet ik het eens opschrijven. Gijsbertsen doet iets te lollig met naamverbasteringen en woordgrapjes die je in de Donald Duck tegen komt (bofbessenthee, pechprut en de ‘maar-niet-heus-reus’) maar schiet gelukkig niet door in de slapstick. Het verhaal ontbeert iets aan spanning en verrassing maar heeft een prettige cadans en vertelstijl.
Een jonge schrijver om in de gaten te houden dus.

Een voordeel van reviews schrijven voor Mama in Limburg is dat je kinderen de nieuwste boeken als een van de eersten mogen lezen. Dat maakt het nog makkelijker je kinderen te stimuleren om veel te lezen. Wat mijn kinderen Tatum en Tygo toch al graag doen. Deze keer lag er een boek klaar voor Tygo. ‘Een bofkont in pechstad’ geschreven door Thijmen Gijsbertsen. Tygo’s reactie: “Mam, ik ben ook wel een beetje een bofkont toch….”

‘Een bofkont in pechstad’ is met z’n 95 tellende pagina’s niet echt een dik boek. Het boek is geschreven door Thijmen Gijsbertsen en Marja Meijer tekende voor dit boek de illustraties. Als je naar de kaft kijkt met z’n blauw-grijze kleur een grote rode vuurtoren verwacht je ook een spannend en avontuurlijk verhaal. De mooie tekeningen vind je ook terug in het boek. Het boek is door uitgeverij Unieboek het Spectrum omschreven als een veelbelovend verhaal over pech, geluk en de kracht van eerlijk delen.

Een bofkont in pechstad is een leuk en fantasierijk boek. Vooral juffrouw Drakenstein en Sip en Dip, de reus en Dimi de krekel vond Tygo erg leuk en grappig. Ook het feit dat alles omgekeerd was vond hij erg leuk. Kinderen zien in dit boek onbewust het verschil tussen geluk en pech. En het feit dat door eerlijk delen beide werelden de pechstad ook wat meer bofstad kan worden, een mooie boodschap. De tekeningen zijn ook erg leuk en versterken het verhaal. Tygo wist mij dan ook, aan de hand van de illustraties, haarfijn het verhaal na te vertellen. Kortom een heerlijk leesboek voor kinderen van 7 tot 9 jaar.

Joris Bofkont woont in Bofstad, waar iedereen altijd vrolijk is. Zijn vader is er burgemeester en maakt plannen om te trouwen met juffrouw Drakenstein. Maar Joris ontdekt iets eigenaardigs aan die juffrouw. Wanneer ze erg boos wordt op Nina, de huishoudster van de burgemeester, komt er rook uit haar neus. Nina wordt door haar weggejaagd omdat ze een lied zong dat Joris mooi vond. Hij onderzoekt de tekst van het lied en vindt zo een geheime gang. Daardoor belandt hij in Pechstad, een spiegelstad van Bofstad. Volgens de vuurtorenwachter waren de 2 stadjes vroeger 1 stad. Door een vloek zijn ze gescheiden. Kan Joris de vloek ongedaan maken?

Dit avontuur begint heel vrolijk, tot je beseft dat er iets niet klopt. Waarom is de helft van de stad onbewoond? Samen met Joris ontdekt de lezer het geheim van de stad en haar vloek. De tekst leest vlot en het verhaal is heel duidelijk. De personages zijn goed gekozen en mooi uitgewerkt. De illustraties zorgen voor een expressieve aanvulling. Een vrolijk verhaal met een boodschap.

Mik Ghys
september 2017

Joris – een bofkont – woont met zijn vader, de burgemeester van Bofstad, en Nina, hun hulp in een groot huis.  Hij heeft geen moeder, maar Nina is minstens zo lief als een moeder. Zij zingt elke avond voor hij gaat slapen een lied. Maar, als ze een keer een heel oud lied zingt, weet Joris direct dat dit een bijzonder en geheimzinnig lied is: ‘Onder de grond loopt een trap naar beneden, een groot houten luik verbindt beide steden. (…) En wint je hart het van de heb? Stop dan die sleutel in het slot van de klep… Joris luistert goed naar het lied, het is een mooi lied.

Een bofkont in Pechstad is een fantasievol geschreven spiegelverhaal over Joris die ontdekt dat er naast Bofstad ook nog een ‘Pechstad’ bestaat. Hoe kan dat toch en waarom is dat zo? En hij ontdekt dat het mooie lied van Nina hier alles mee te maken heeft.

Waarom wordt juffrouw Drakenstein – die juist met zijn vader zou gaan trouwen – boos als ze Nina het lied hoort zingen? Zo boos, dat Nina zelfs ontslagen wordt. Nu is Joris overgeleverd aan de grillen van juffrouw Drakenstein… Waarom wil juffrouw Drakenstein eigenlijk zo graag trouwen met zijn vader…?

Gelukkig herinnert Joris zich een paar zinnen uit het lied van Nina. Hoe was het ook alweer? Hij ontdekt bij de ‘maar-niet-heus-reus’ dat hij de sleutel van het luik moet zien te vinden. Even later ziet Joris deze sleutel aan een touwtje om de nek van juffrouw Drakenstein hangen…

Een erg leuk, fantasievol verhaal over geluk en pech hebben en hoe je uiteindelijk allebei van geluk kunt genieten. Een boek dat je uit wilt lezen en dat ook heel geschikt is om voor te lezen. Het boek is heel verzorgd uitgegeven, met een prettige rustige bladspiegel en grappige, losse illustraties van Marja Meijer (bekend van Juf Fiep).

We zijn heel benieuwd naar de volgende vrolijke en spannende avonturen die Thijmen Gijsbertsen bedenkt! Leesplezier voor jongens en meisjes van 7-9 jaar.

AP

Stijn (8 jr.) vond dit ‘een heel leuk boek, best wel spannend maar niet eng’.

Toegankelijk verhaal over Joris, die in Bofstad woont. Zijn vader dreigt te gaan trouwen met de vreselijke mevrouw Drakenstein, bij wie er rook uit haar neusgaten komt als ze boos is. Zij stuurt zijn kindermeisje Nina weg en probeert zijn wandelende tak Dimi te vermoorden. Joris vertrekt stiekem naar Pechstad om hulp te halen en Nina te zoeken. Hoe komen ze van mevrouw Drakenstein af? Leuk voorleesboek voor een brede doelgroep van 8-10 jaar. A

Joris is de zoon van de burgemeester van Bofstad. Een moeder is er niet meer, maar gelukkig is Nina er wel. Joris is dus maar een bofkont! Nu is dat niets bijzonders in zijn stad, want iedereen is immers een Bofkont? Iedereen is er blij, want ze wonen in mooie huizen. Dat er ook zoveel huizen leeg staan daar maakt niemand zich druk om. Nina kent er wel een liedje over, en Joris vindt dat erg geheimzinnig. Maar hij heeft nu even andere dingen aan zijn hoofd. Hij heeft onverwacht een vriendje gekregen: een wandelende tak, Dimi genaamd. Maar hij weet niet hoe hij voor dat diertje moet zorgen. En zijn vader heeft plannen waar hij niet blij mee is:

Het zou me niets verbazen als juffrouw Drakenstein uiteindelijk bij ons komt wonen.‘
’Bedoel je dat ze gaan trouwen?’ vroeg Joris.
‘Nou ja, dat denk ik wel. Dat doen grote mensen als ze elkaar heel leuk vinden.’
‘Dus ze vinden elkaar écht heel leuk?’
Joris kon het haast niet geloven. Juffrouw Drakenstein was best aardig, Maar héél leuk?
‘Waar gaat ze dan slapen?‘ vroeg Joris.
Nina kuchte. Toch was ze niet verkouden.’

Al snel ontdekt Joris dat juffrouw Drakenstein niet is wie ze lijkt. Waarom is dat lied dat Nina zingt zo erg dat ze weggestuurd moet worden? Hij begrijpt er niets van.
Maar wacht eens: Nina zong over een vergeten stad, over een luik in de kelder.  En Joris gaat op onderzoek uit.

In de titel staat ook het woord Pechstad. Bofstad en Pechstad. Tegengestelden. Daar gaat het verhaal over, over mensen die alle geluk van de wereld hebben en mensen die daarentegen altijd pech hebben. Over geboren worden op de goede of juist de verkeerde plaats.
In het boek wordt verteld over een verleden waarin er iets goed mis gegaan. In een kinderboek kan dat allemaal weer goed komen, in de echte wereld is dat niet zo makkelijk. Kinderen worden aan het denken gezet, met het verhaal van Joris, een jongen die je onmiddellijk aardig vindt.
Hij beleeft een spannend avontuur en er zit humor in de tekst. Gijsbertsen speelt met woorden:

‘Eten jullie nooit bofstamppot?’
‘Nee wij eten pechprut.’

Dit verhaal schreeuwt om een vervolg!